ᴀɴᴀʟɢᴇsɪᴀ

چی میشد اگه فقط دو تا آدم معمولی بودیم؟ دو تا آدم معمولی با احساسات معمولی. یه زندگی ساده داشتیم. من توی کالج تاریخ می‌خوندم و تو احتمالا حقوق.
تعطیلات آخر هفته رو می‌رفتیم سینما و بعدش شام تو یه رستوران دنج تو یه خیابون شلوغ. شام رو با صدای موزیک کلاسیک، بوق ماشین‌ها و صدای خنده‌های میز کناری می‌خوردیم. بعدش تا خونه‌ی من قدم می‌زدیم و بقیش رو که خودت میدونی، حتی بهتر از من. حتی نیازی نبود تبدیلش کنیم به اون چیزای عجیب غریبی که موردعلاقه‌ی من هستن، فقط خیلی ساده با هم می‌خوابیدیم.
نیمه شب از صدای موزیک بلند یه ماشین در حال عبور از خواب می‌پریدم و می‌دیدم توی آغوش توام. تمام معصومیت و صلح جهان رو توی صورتت می‌دیدم.

احساسات معمولی‌‌‌ای که میتونن یه قلب معمولی رو منفجر کنن. من یه زندگی معمولی با تو می‌خواستم. هیچوقت منتظر پرنس چارمینگ نبودم که بیاد و با یه بوسه بیدارم کنه. بوسه‌های روی پیشونی تو رو ترجیح میدم. همه چیزِ تورو ترجیح میدم.
دسته گلای وحشی‌‌‌ای که برام می‌خریدی رو ترجیح میدادم. ترجیح میدادم وقتی مریض میشدی تمام شب برات کنار تختت بیدار بمونم. ترجیح میدادم صبحا واسه تو پنکیک درست کنم.
نیمه شب با همدیگه مترو سواری میکردیم به مقصد نامعلوم. چون چرا که نه؟ کنار تو از گم شدن نمیترسم، از تاریکی نمیترسم، از تنهایی نمیترسم.
تو همه‌ی زندگی یه آدم معمولی هستی. احساسات معمولیت برای من تمام دنیاست.

+ تحت تاثیر سریال Normal people

فقط یه قسمت از سریال Raised by Wolves دیدم و بچ آیم این. عجب چیز محشریه. بازیگر نقش اول زنش فوق العاده‌اس، خط داستانی عالیه، جلوه‌های بصری رو که دیگه نگم. اصلا نفهمیدم پنجاه دقیقه چطوری گذشت. بالاخره HBO یه تکونی به خودش داد.

داشتیم با مهسا در مورد صید‌هایی که تو زندگیم کردم حرف می‌زدیم که در کمال تعجب از اون یارو به نیکی یاد کرد و گفت از همه‌شون بهتر بود. برام جالبه که چقدر بیرون‌مون دیگرانو کشته تومون خودمونو.

عجب روزایی بود که گذشت، اصلا یادم نمیاد چطوری شروع شد و چجوری تموم شد. اصلا شروع شده بود یا من تنهایی داشتم بازی می‌کردم تمام مدت. محض رضای خدا یکیش هم شبیه یه چیز درست و واقعی نبود ولی خب این آخری مدت طولانی منو از پا انداخت. ینی دروغ چرا من هنوزم وقتی آهنگ همه‌ی اون روزای رضا صادقی رو گوش می‌دم قلبم تیر می‌کشه.

دلم می‌خواد حتی وقتی چهل سالم شد همه‌ی اون احساساتو یادم باشه. می‌خوام هر وقتی یه موی قرمز، یه پیرهن چهارخونه دیدم یادم باشه چرا قلبم به قفسه سینه ام فشار میاره. می‌خوام هر بار که قیمه درست کردم یاد اون اسم مستعار بیوفتم. کاش هرگز یادم نره واقعا چه حسی داشتم، کاش یادم نره تموم اون خیابونو تنهایی قدم زدم. کاش بزرگ شم و هیچ چیزی یادم نره.

میخوام دم مُردن قلبم پر باشه. تک به تک بیان جلوی چشمم و بفهمم که بیهوده زندگی نکردم، بفهمم یه زمانی عاشق بودم، بفهمم بلند خندیدم یه وقتی و پنهانی گریه کردم یه شبایی. بفهمم که زندگی کردم.

به محض اینکه پام به بیمارستان برسه استادمو مجبور می‌کنم دقیق و کامل CPR یادم بده. تبدیل شده به کابوس شبانه روزیم. مدام سرچ میکنم در موردش می‌خونم و فیلم می‌بینم ولی بازم خیالم راحت نمی‌شه. احتیاج دارم یه نفر حرفه‌‌‌ای بهم بگه فشاری که به قفسه سینه میارم کافیه یا نه. در مورد راه هوایی یکم اعتماد به نفس بیشتری دارم چون قبلا رو مریضا انجام دادم ولی وای از ماساژ قلبی 🚶‍♀️

واقعا الان در وضعیتی ام که ترجیح می‌دم کرونا بگیرم ولی برم بیمارستان.

ملت با هدفون بلوتوث، لپتاپ و باکس مشکی رو تختشونن، اونوقت من و گوشیم و هندزفریم، بدون باکس مشکی، مانده‌ایم تنهای تنها. تنها میان سیل غم‌ها. بعد انگار مصیبتام کمه اینم هر پنج دقیقه یه وویس می‌فرسته. ولم کن بابا.

ما اینقدر تلاش می‌کنیم‌هات باشیم بعد شما میای با ذوق می‌گی؛ تو چقدر کیوتی.* ؟

الله اکبر و لعنت به سازنده‌ی کلمه‌ی کیوت :)))

نمی‌دونم با چه جرئتی ویدیوی دختر آبادانی رو دیدم. نمی‌دونم چی بگم، چطور بگم. نمی‌دونم اینا به چی اعتقاد دارن؟ مسلمونن؟ چین اینا؟ آدمن اصلا؟ بابا دست و پای من می‌لرزه به همون خدایی که نیست قسم می‌خورم از شدت حرومزادگی اینا دست و پام می‌لرزه. زن حامله رو کتک می‌زنی، موهاشو می‌کشی، پاتو می‌ذاری تخت سینه اش؟ پاتو می‌ذاری رو سینه‌ی زن حامله که قبلشم کتکش زدی؟ آخه تو چه موجودی هستی؟ حیوون پاتو می‌ذاری رو سینه‌اش؟

من زنم، من می‌تونم بچه به دنیا بیارم، می‌تونم زندگی ببخشم ولی واسه بار هزارم قسم می‌خورم اگه یه موجود بی گناه رو به این دنیا بیارم و مجبورش کنم به زندگی کردن، از سگ کمترم. تویی هم که بچه به دنیا میاری از سگ کمتری، تویی که همه‌ی اینارو می‌بینی ولی واسه منافع خودت صدات در نمیاد نه تنها از سگ کمتری بلکه حرومزاده هم هستی.

من واقعا نمی‌تونم کتاب تصویر دوریان گری رو تحمل کنم.

جدا حاضرم کتابای شریعتی رو بخونم ولی اینو نخونم. درسته که باید در برابر کتابای کلاسیک یکم صبر نشون داد تا جذب کنه آدمو ولی این واقعا هر صفحه‌اش دفعم می‌کنه. شاید هم به خاطر ترجمه‌ی بده از کجا معلوم. فعلا که نیمه کاره ولش کردم یه گوشه دارم کافکا می‌خونم. شاید برم تمومش کنم چون بدم میاد کتابیو نصفه کاره رها کنم. عجب غلطی کردم رفتم سراغش.

+ هم کلاسیام همچنان دارن با هم می‌جنگن اگه براتون جالبه.

اگه مشکل کمبود گوشت گاو پیدا کرد کشور عزیزمون ایران، من پیشنهاد می‌کنم کمبود گوشت رو از کلاس ما تامین کنن چون یه گله گاو تو کلاس ما هست. واقعا قبل از ورود به دانشگاه باید یه سن عقلی بگیرن از ورودی‌ها. هنوز تو کار لج کردن و ضایع کردن بقیه‌ان. پشت سر هم حرف میزنن، بهم تیکه می‌ندازن، همدیگه رو مسخره می‌کنن. دقیقا رفتارهایی که یه بچه‌ی زیر پونزده سال از خودش نشون می‌ده. و جالبه هیچکدوم بد به دلشون راه نمی‌دن و یه خروار ادعای فرهنگ و فهم شعورشون می‌شه. نادان تو هنوز ارتباط درست و محترمانه نمی‌تونی با بقیه بگیری دانشگاه اومدنت چیه؟ بشین تو خونه واسه مامان جونت صداتو بلند کن که قربون دست‌و‌پای بلوریت بره. اینجا یه جوری می‌رینن بهت دیگه نتونی سرتو بلند کنی. خدایا سه ترم دیگه هم منو از شر این احمقا حفظ کن.