شاید وقتی خواب بودم یه تریلی از روم رد شده. وگرنه که این درد منطقی نیست.
حالا جالب تر کنیم قضیه رو، شب باید دو تا سینی پیتزای گنده درست کنم با خودم ببرم خونه‌ی الهام، چند صفحه از پایان نامه‌ی خاطره رو براش تایپ کنم و تا همین الان هم داشتم واسه اداره‌ی مامانم دونات می‌پختم.
+ لعنت بر پریود! هزاران تف و لعنت به هورمون! ممنون از توجه شما.
یه نوع شکلات هم هست تو خونه‌ی ما که معروفه به شکلات پریود. ینی هر وقت من قراره پریود شم از این شکلاتا میخورم. تخته‌ایه و لاش مارمالاد توت فرنگی هست. همه‌ی دردامو شفا میده.
رکوردم سه بسته تو یه روزه. انشاالله در پریود‌های بعدی این رکورد رو جا‌به‌جا می‌کنم.
+ حتی اگه هیچ چیز هم به دست تو درست نشه بازم تو علی منی. نیازی به شرط و شروط و کار محیر‌العقول نیست واسه این که من تا ابد دوست داشته باشم. هر چند میدونم آدم دلش میخواد وقتی کسی رو دوست داره کل دنیارو براش بیاره ولی به هر حال گفتم که بدونی.*
دیگه شما با کسی که اعتقاد داره جو بایدن بیاد وضعمون از این بدتر نمیشه بحث نباید بکنی که. اون بنده خدا نفسش از جای گرم در میاد خبر نداره مردم چطوری زیر فشارن که دلار سی تومن و بیست تومن براشون فرق نداره. وضعمون از اولش هم بدتر بوده بزرگوار.
صبح داشتم به علی میگفتم ماهایی که سطح زندگیمون متوسطه از گرسنگی نمیمیریم هنوز تفریحات خودمونو داریم. فوقش مثلا من غصه میخورم که نمیتونم برم ژاپن ولی خیلی از مردم الان واسه نون شبشون محتاجن. حالا تازه اگه چهار ستون بدنشون سالم باشه. آره تو که وضعت بد نیست با بایدن هم دووم میاری ولی اونی که زیر فشاره دلش میخواد ترامپ بیاد کارو یکسره کنه. یا میمیره یا از زیر فشار میاد بیرون و از این زندگی نکبت نصفه و نیمه خلاص میشه.
من میرم توییتر فقط عکس غذا‌‌هارو لایک می‌کنم میام بیرون. حتی به خودم زحمت نمی‌دم توییت‌هارو بخونم. سه چهار سال پیش کل تفریحم توییتر بود، قشنگ روزی چهار پنج ساعت پاش بودم ولی الان انقدر در صدم ثانیه خبر بد پخش میشه حتی دلم نمی‌خواد نزدیکش شم. از اون طرفم حماقت و رنگ و لعاب اینستاگرام حالمو بهم میزنه. فقط به خاطر چنتا پیج موردعلاقه‌ام هنوز دارمش.
از همه جا بهتر بلاگفاست و فضای آرومش. هرچند اینجا هم هنوز دور خودم حصار دارم. کل وبلاگ دوستانم بیشتر از شیش هفتا نمیشه. تجربه‌اش رو داشتم که حتی اینجا هم ممکنه اسیر آدمای مسموم و فضای بد شد. فقط باید بلد باشی کی و کجا ارتباطتو محدود کنی، همین. بعد دیگه بلاگفا برات گل و بلبل میشه.
+ مامانم داشت میگفت کشفیات جدید کردن واسه کرونا که مریض تا مدت‌ها یه بوی بد مثل بوی لجن حس میکنه. بعد من همون اولا که از بیمارستان کرونا گرفتم هی به اینا میگفتم همه چی بوی گه میده، غذا بدمزه‌اس، بهم میگفتن ادا در نیار. عالم و آدم میدونن من عاشق بوی پیازی‌ام که داره سرخ میشه ولی از بعد از کرونا دیگه اون بو رو نداره برام. یه بوی نکبتی داره که حالمو بهم میزنه. دلم شیرینی میخواد‌‌‌ای خدا. برم بخوابم.
داشتم تو فیدیبو می‌گشتم تخفیف‌هارو شکار کنم که کاملا اتفاقی کتاب دروازه کلاغ رو دیدم و هی تو کتابای فانتزی گشتم تا رسیدم به کتابای مرد بزرگ دیوید گمل و کلی خاطره برام زنده شد. یه جوری واسه کتاباش احترام قائلم که همیشه بهترین جا توی کتابخونه‌ام مخصوص کتابای ایشونه.
هیچ کودکی و نوجوونی بهتر از مال من تو دنیا وجود نداره. قلب جوهری، شاهزاده سیاه، دلتورا، بچه‌های بدشانس، نارنیا، هری پاتر و کتابای دارن شان عزیزم. همه‌ی اینا یه خروار خاطره برای من دارن. چه آرتمیس فاولایی که تو مدرسه زیر نیمکت خوندم. چه شبایی با چشمای قرمز با لپتاپ گرگ و میش خوندم. چه نقاشی‌هایی از جاسمین دلتورا کشیدم و هنوزم که هنوزه اسم ایمیلم جاسمینه :))
هیچوقت قرار نیست واسه این جور کتابا بزرگ بشم.
کتاب هرس از نسیم مرعشی تلخ بود.
نمیدونید چقدر تلخه باور این حقیقت که نتونی عزیزت رو آروم کنی، برگردونیش به زندگی. ببینی که آروم شده اما نه با کمک تو.
سخته قبول این که بعضی چیزا برای همیشه از دست میرن. از دست میرن و هرگز حتی نمیشه جایگزینشون کرد. یه زخمی‌همیشه قراره بمونه، قراره تا لحظه‌ی مرگ خونریزی کنه.
بعضی وقتا نمیشه خوب شد، حتی اگه کل دنیا واسه خوب شدنت تلاش کنن.
سریال Normal people تموم شد. یه جاش واقعا سریالو پاز کردم، خیره شدم به دیوار و همینطوری اشک ریختم. یه لحظه به ذهنم رسید که شاید تقصیر تو نبوده. و واقعا عجیب بود که انگار یهو همه چیز با هم جور در اومد. ماریان و طرز تفکرش شاید بشه گفت بی نهایت به من نزدیک بود.
درد کمک میکنه یه چیزی حس کنی، دردو حس کنی. چی باعث میشه آدم انقدر فراتر بره، انقدری که درد رو واسه حس کردن انتخاب کنه. کسی رو اطرافم نمیشناسم که درک کنه و برای اولین بار بود که حس کردم آدمای دیگه‌ای هم هستن که حس منو دارن.
حرف زدن، ارتباط کلامی. چی باعث شد فکر کنیم همیشه بغل، بوسه، معاشقه قراره جای حرف زدن رو بگیره؟ کی ترسیدیم از ریسک کردن، عاشق بودن، تنها شدن؟
خب معلومه دیگه چی میخوام بگم، آلبوم سم اسمیت مثل همیشه فوق‌العاده بود. یه دلشکستگی‌ای داشت از پیدا نکردن آدمی‌که مناسبته و تنهایی. از این که فکر میکردی بالاخره یکی رو پیدا کردی که قراره باهاش شب‌ها بیدار بمونی ولی می‌فهمی‌که اشتباه کردی.
مستر استایلز، جناب ایبل و سم چشم قشنگ وضعیتو تو این مدت قابل تحمل کردن برام. البته از بقیه‌ی خواننده‌ها هم کمال تشکر رو دارم. مثلا خانم کاردی که آهنگ وَپ رو خوند که ما بتونیم وپ کنیم. بالاخره همه از این آهنگا تو پلی لیستشون دارن، عمه‌تونو جاج کنید چون آی دونت گیو عه فاک :)))))
اگه از عزیزان بلاگفایی کسی هوشبری قبول شده، که بعیده البته چون خیلی ناشناخته‌اس، سریعا Come to mama. سنپای قراره یادتون بده چطوری با فشار و استرس اتاق عمل کنار بیاید :)))
به بقیه هم تبریک میگم و امیدوارم نتیجه‌ی زحمتاتون رو گرفته باشید💚
تعداد صفحات : 1